Narodowy rezerwat przyrody Králický Sněžník jest położony na terenie województw: pardubickiego i ołomunieckiego. Właściwa część rezerwatu obejmuję górę Śnieżnik i małą część zachodniego grzbietu górskiego Małego Śnieżnika. Jest uważana za najcenniejsze tereny naturalne we wschodnich Czechach.

W przeszłości Śnieżnik był popularnym celem turystycznym na czesko-morawskim pograniczu. Na przykład w 1765 r. na Śnieżnik weszli książęta: Henryk Pruski i Fryderyk Wilhelm II, w 1840 r. księżniczka Mariana Orańska ze swoim ojcem, królem Wilhelmem I Holenderskim. W 1886 r. swoje wejście na „Kralicką Śnieżkę“ opisał czeski pisarz Alois Jirásek. W 1906 r. zawitał tutaj sam arcyksiążę Józef Ferdynand.

Dla potrzeb turystyki, w latach 1895-99, na szczytu Śnieżnika zostało postawione schronisko z kamienia, wieża widokowa i gospoda. W 1973 r. ze względu na swój katastrofalny stan wieża widokowa została odstrzelona. W 2009 r. zastąpiła ją nowa. Surowy klimat u szczytu Śnieżnika przesądził o upadku niemalże wszystkich obiektów, które były tam wzniesione. Ostatnim obiektem, który pozostał i stoi już od 1932 r. jest niewielka granitowa rzeźba słonia wzniesiona na pylonie z kamieni ciosanych – dziś jest to niepisany symbol Śnieżnika.

Jest rzeczą godną uwagi, że już w latach 20. XX w. przeprowadzono badania radioaktywności źródeł (Mleczny i źródła w Jaskini Pacltovej i Jaskini Tvarožné díry) Śnieżnika. Niska radioaktywność była zidentyfikowana przy źródle Moravy i źródle Adélina. Bogactwo krajobrazu drzemie również w marmurze kralickim, który J. J. Jahn, w swoim dziele o skarbach mineralnych Moravy z 1912 r., zalicza do najpiękniejszych marmurów europejskich i porównuje go do marmuru karraryjskiego.